Η χειρουργική επέμβαση γίνεται στα ημερήσια βραχείας νοσηλείας σε οργανωμένη κλινική, ώστε να επιτευχθεί η βέλτιστη προεγχειρητική, διεγχειρητική και μετεγχειρητική διαχείριση του ασθενή.

Ο τύπος της αναισθησίας που θα λάβει ο ασθενής είναι συνάρτηση της βαρύτητας της νόσου, των υποκείμενων νοσημάτων του ασθενή και της βούλησής του. Η χειρουργική επέμβαση στην πλειονότητα των παθήσεων γίνεται με γενική αναισθησία. Ωστόσο, σε επιλεγμένα περιστατικά -υψηλής βαρύτητας με αδυναμία γενικής αναισθησίας- μπορεί να γίνει με συνδυασμένη νευροληπτοαναλγησία και η τοπική αναισθησία (κάτι σαν μέθη και τοπική ταυτόχρονα).

Ο ασθενής προσέρχεται νηστικός στην κλινική, κάνει εισαγωγή και στη συνέχεια ετοιμάζεται για χειρουργείο. Υποβάλλεται στο προγραμματισμένο χειρουργείο που αναμένεται να διαρκέσει περίπου 60 λεπτά. Στη συνέχεια οδηγείται στον θάλαμό που αναρρώνει στην άμεση μετεγχειρητική περίοδο και την επόμενη μέρα παίρνει εξιτήριο με την κατάλληλη αγωγή. Ο ασθενής επιστρέφει στην καθημερινή του εργασιακή ρουτίνα. Τέσσερεις μέρες μετά το χειρουργείο γίνεται η μετεγχειρητική επίσκεψη και προγραμματίζεται η ανάλογη μετεγχειρητική παρακολούθηση.

Αναλογα με την πάθηση από την οποία πάσχει ο ασθενής τότε μπορεί να υποβληθεί σε: (1) Λοβεκτομή, (2) Ολική θυρεοειδεκτομή, (3) ολική θυρεοειδεκτομή με κεντρικό λεμφαδενικό καθαρισμό, (4) ολική θυρεοειδεκτομή με κεντρικό και πλάγιο λεμφαδενικό καθαρισμό, (5) συμπληρωματική θυρεοειδεκτομή, (6) συμπληρωματικό λεμφαδενικό καθαρισμό, (6) ενδοσκοπική από το στόμα θυρεοειδεκτομή (TOETVA).

Η θυρεοειδεκτομή (ολική ή όχι) ανήκει ιστορικά στην ευρεία γκάμα των επεμβάσεων της χειρουργικής, ωστόσο η ιδιαιτερότητα αυτής της λεπτής επέμβασης και η σοβαρότητα των δυνητικών επιπλοκών επέβαλαν την υπερεξειδίκευση στην χειρουργικών των ενδοκρινών αδένων. Επίσημα, λοιπόν, ο κάθε χειρουργός μπορεί να διενεργήσει μία θυρεοειδεκτομή, όμως ο εξειδικευμένος χειρουργός ή ακόμα καλύτερα η εξειδικευμένη χειρουργική ομάδα είναι αυτή που θα πετύχει το βέλτιστο αισθητικό αποτέλεσμα, με τον μικρότερο δυνατό αριθμό επιπλοκών και την μικρότερη πιθανότητα υποτροπής της νόσου και επανεπέμβασης.

Η θυρεοειδεκτομή πραγματοποιείται δυστυχώς ακόμα και σήμερα με ποικίλους τρόπους και συναντά κανείς συχνότατα την παραδοσιακή τεχνική (Kocher 1909) με τις μεγάλες τομές, τις παροχετεύσεις και την πολυήμερη ανάρρωση.

Οι χειρουργικές ομάδες που είναι εξειδικευμένες στην χειρουργική των ενδοκρινών εφαρμόζουν τις ελάχιστα επεμβατικές τεχνικές (κλασσικές ή από απομακρυσμένα σημεία), που –ανάλογα με τις ενδείξεις- περιλαμβάνουν τη χρήση μεγεθυντικών γυαλιών (loupes) ή κάμερας. Η μεγέθυνση που προσφέρουν αυτά τα δύο εργαλεία μειώνει δραστικά τις επιπλοκές. Στο τέλος του χειρουργείου, δεν τοποθετούνται παροχετεύσεις. Ο ασθενής μπορεί να μιλήσει κατευθείαν, ενώ σιτίζεται κανονικά 3 ώρες μετά το χειρουργείο.

Στο σημείο αυτό αξίζει να σημειωθεί η ύπαρξη και χρήση νυστεριών ραδιοσυχνοτήτων ή υπερήχων καθώς και ειδικών ψαλιδιών (διπολικά, πλάσματος κα) που παρέχουν μέγιστη ακρίβεια και αποτελεσματικότητα. Η χρήση τους μειώνει σημαντικά την κάκωση των ιστών καθώς και τον μετεγχειρητικό χρόνο. Τέλος, στις περιπτώσεις υποτροπών ή μεγάλων ογκολογικών επεμβάσεων στο θυρεοειδή η χρήση της νευροπαρακολούθησης αυξάνει την προστασία των λαρυγγικών νεύρων και της φώνησης ειδικά σε χειρουργικές ομάδες χαμηλού όγκου.

Τέλος, πρόσφατα προστέθηκε στη φαρέτρα των χειρουργών και μια συσκευή εντόπισης των παραθυρεοειδών (με αποτέλεσμα την μείωση του μόνιμου υποπαραθυρεοειδισμού) η οποία κάνει χρήση της αυτοφθορικής ιδιότητας αυτών.